احیای تفکر دینی
باتوجه به آیه ی شریفه ی 24/انفال
«یا ایُها الّذینَ امَنوا استَجیبُوا للهَ لِلرَّسولِ اذَا دَعَاکُم لِما یُحیِیکُم.»
دعوت خدا و پیامبر صلی الله علیه و اله را بپذیرید،پیغمبری که شما را به دین دعوت می کند، که آن دین شما را زنده می کند
دین به شما زندگی می بخشد
ابتدا باید بیان کرد که موضوع ما احیای تفکر دینی است نه احیای دین که برخی در اینجا خرده بگیرند که مگر ما حق داریم که بخواهیم دین را احیا کنیم و اینکه ما نمی توانیم دین را احیا کنیم البته اگر هم مسئله احیای دین بود بازهم منافاتی نداشت زیرا که هم دین زنده کننده ی ماست و هم ما می توانیم زنده کننده ی دین باشیم.
یعنی ما باید مایه ی زندگی خودمان را زنده نگه داریم و نگذاریم که دین در بین ما بمیرد.
این بدین معنا نیست که دین می میرد و از بین می رود وهرچند سالی کسی باید بیاید و دین را احیا کند،خیر اینگونه نیست.
بلکه دین زنده است و هرگز نمی میرد ، یعنی ان حقیقت دین مردنی نیست آن چیزی که می گوییم می میرد معنایش این است که دین در میان مردم میمیرد، این فکر مردم است که درباره ی دین مرده است والا دین در ذات خودش نه مرده است و نه می میرد.
اسلام برای خود حسابی جداگانه دارد و حساب مسلمانان جداست. اسلام زنده است اما مسلمان فعلی مرده.
آنجا که گفته می شود فکر دینی مرده است در کشور هایی همچون ایران خودمان است که قرن هاست مسلمانند ولی به دلیل عواملی که فکر آنها را میرانده است ،تفکر دینیشان هم مرده است.
احیای دین و قدرت دین تابع این است که ما مسلمانان در چه حدی به دین عمل کنیم؟؟؟
متاسفانه امروزه اصل دین را نگرفته ایم و دینی که ما به آن عمل می کنیم دینی است گزینشی ، (انتخابی باتوجه به علایق خودمان) یعنی آنجا که عمل به دین برایمان دشوار است را کنار گذاشته و فقط به دلخواسته های خودمان عمل می کنیم...
(نماز می خوانیم اما وقتی بحث از شرکت در مراسم های حرام پیش می آید برای خود توجیه می تراشیم که یه شب که هزار شب نمی شه...و...)
اندکی به گزینشی بودن دینمان بنگریم ، ببینیم تا چه حد دین را به علایق خود فروخته ایم ؟؟؟
آیا واقعا ارزشش را دارد؟؟؟
چرا باید مسلمانی از مسلمان دیگر آزرده خاطر شود؟؟؟
این عیب از مسلمانی ماست یا از اسلام؟؟؟
سلام وبتون بسیار زیبا و پرمحتواست ممنون از حضورتون